Sprinter of Intercity?

Anders Breivik zou het zeker een doorn in het oog zijn. Jonge mensen die iets positiefs proberen te bewerkstelligen op deze verdorven aardkloot. Maar zelf zie ik ze graag. Die (voor mij) jonge organisatoren uit Utrecht van de AFSLUITRACE.
Ik ben Olaf glasmacher van Vrijwiel dan ook nog altijd dankbaar dat hij mij op het spoor bracht van deze vrolijke club geëngageerden vorig jaar.

Behalve een redelijk serieuze wedstrijd, dus het sportieve element is het doel een drinkwaterproject te steunen in Small Ekombe, Kameroen. In de bus werd verteld dat er inmiddels, ook door sponsering en inzamelacties van deelnemers achtduizend euro bijeen gebracht was.
Uniek aan deze tocht is -objectief beschouwd- dat je mee kunt liften met desnoods je velomobiel en al, als je in de omgeving van Utrecht of Amsterdam woont.
Na het onterende te laat komen van ondergetekende voor de Meewind Tour niet aan dovemansoren gericht  :-) Door mee te rijden met een bus en een vrachtwagentje voor de v.m. die deze tocht naar Den Oever toch al zou maken vanuit de Domstad spaar ik zo in de uitstoot van CO2. Ook tijdens (lig)fietstochten produceer je dat broeikasgas namelijk (veel mensen weten dat niet).

Maar dat de sportiefste van ons Ymte Sijbrandij naar Den Oever gekomen was in zijn superieure gereedschap de Intercitybike, helemaal uit Dronten  en de race zou winnen vond ik dan ook helemaal terecht. Long story short.

Op het hoofdstedelijk Sloterdijk Station stond zelfs nog een derde (b)aardige ligfietser die de tocht mee zou rijden. Met een Rainbow Lyra open tweewieler:

Ymte, Limit, Lyra

Zoals voorgaande jaren was de organisatie en catering weer uitstekend georganiseerd aan de Noordkant van de Afsluitdijk. En waren daar weer de vrolijk aangeklede en zelfverzekerde jonge mannen en vrouwen in hun dierenkostuumpjes ter vermaak ;-)
Mooie kleuren moeten mooi blijven. Het keerpunt bij Friesland werd gemarkeerd met de Kameroense vlag.
Heerlijk vind ik dat in een land dat met zijn achterlijke cultuur vasthoudt aan het Sinterklaasfeest !

De Solara actioncam die continu vastliep heb ik (na bijna een jaar) bij de Blokker kunnen ruilen voor een Denver. Met afstandbediening en Wifi zelfs :-) Het was dan ook de maiden trip voor dit toestelletje dat me i.d.d. veel degelijker toe schijnt.

Probleem was wel waar hem te bevestigen zonder dat hij het uitzicht vanuit de Limit zou belemmeren.
Dat werd de plek waar eerst mijn achterlichtje hing en de polsband-afstandbediening met een lusje binnenband om de GPS-beugel boven het stuur.
Nadeel daarbij was dat ik geen controle had of het toestelletje daarop reageerde (feedback). Mijn smartphone is namelijk te oud om de app op te installeren (anders had ik hem zelfs als achteruitkijkspiegel kunnen gebruiken). Ik heb de camera daarom vanaf de start van de race laten doordraaien.
Dat leverde een groot MOV (Quicktime) bestand op van 1,8 gig. Maar na een klein half uur was de interne accu uitgeput.
De beelden geven dan ook niet helemaal een juist beeld van de het uiteindelijke resultaat van de race. Ik VERLOOR. Behalve van Ymte natuurlijk, uiteindelijk ook van de in elkaars kielzog rijdende kopploeg van de racefietsers. Tot mijn spijt.



De stroomlijn van de C-Alleweder was nou ook nog niet optimaal.
Ik had over beide voetengaten een -te smalle- pvc lamel gelegd. Maar bleek daar waarschijnlijk al voor verscheping op de hydraulische laadklep een van verloren te zijn. Ook aan afscherming van de wielkasten heb ik niets meer gedaan en het achterwiel heeft geen doekjes. Te veel tijd kwijt geweest aan voorkomen dat de kettingen ergens af zouden lopen.

Maar de velomobiel is voor mij ook veel te groot terwijl de Intercity DFxl Ymte als een handschoen past!

Erg leuk vond ik om te zien hoe Ymte ondanks zijn superieure stroomlijnklasse toch gelauwerd werd als "Eerste van de Ligfietsers" . Hij moest daarbij op iets gaan staan waarbij hij nóg meer uitstak boven de menigte dan hij van zichzelf al doet.
Lachend ontving hij het applaus maar zo veel mogelijk naar beneden kijkend op zijn bescheiden manier. Of om uit te drukken "Niet gooien mensen, niet gooien..." .
Omdat het nogal een beleefd applaus was scandeerde ik maar even "Ymte! Ymte!" (:

Maar deze foto is nog van vóór de wedstrijd

koppelingen

Voor de meeste ligfietsers zijn zo veel verschillende uitvoeringen ligfiets als het aantal dat ik gebruik moeilijk te behappen kennelijk. En ik moet zeggen dat als ik een ochtend iets vergeet of aan de late kant arriveer dat toch ook wel vaak is nadat ik besloot om eens niet de Cheetah te gebruiken...

Maar die fiets is dan ook in optimale conditie nadat ik twee gebroken spaken van het voorwiel vervangen heb. Ook het weglaten van een stukje kettingbuis in het bovenste deel van de kettingloop heeft het (snel) pedaleren veel goed gedaan. Precies het deel dat ondanks tiewrap en beresterke Scotchtape ieder keer toch weer naar voren schoof!

De oorzaak van het niet meekomen van artikelen als mijn broodtrommel 's morgens  bijvoorbeeld komt omdat de zadel-toptas niet in de velomobiel past (net te breed) en ik het een en ander dus moet overpakken. Mijn brood maak ik al de dag er voor klaar en zet ik zolang in de koelkast.
Door het maken van gedachten-koppelingen lukt het me tegenwoordig beter aan alles te denken.
De koffie maak ik met een Krupps-espressomachine die nogal wat herrie produceert om vier uur 's ochtends. Daarom heb ik die in de vrijstaande schuur op de workmate uitgestald met de gemalen koffie er al in.
Dan hoef ik op een werkdag alleen vanuit de keukendeur de stekker van het verlengsnoer naar de schuur nog maar in te steken om het verwarmingsproces op te starten. Met mijn hoofdlamp op loop ik met de waterkoker dan de tuin door om in de afgesloten schuur het sputterende compressortje van de machine zijn werk te laten doen. Zonder de hele flat wakker te schudden :-)
Terug met een flinke mok koffie neem ik de in de week gezette muesli uit de koelkast die ik met wat yoghurt verorber. Dat vergt veel minder tijd dan getreuzel met brood smeren.
Maar voor ik de koffie helemaal op heb probeer ik er nog aan te denken daarmee een multivitamine tablet en foliumzuur tabletje in te nemen (tegen leeftijdsgerelateerd intreden van doofheid).Weer zo'n koppeling.
Het uit de ijskast halen en in de fietstas steken van de broodtrommel koppel ik tegenwoordig aan het uitdoen van het keukenlicht. Best belangrijk omdat ik meestal al voor de pauze van 8:45u. rammel van de honger!
Vanmorgen wilde ik weer zo'n fietsenwissel maken. Gisteren vanwege de regen (en bij uitzondering) de Limit gepakt, vanmorgen wou ik de roets weer eens de sporen geven.
Tot ik in de hal ontdekte dat er niet minder dan 2 gebroken spaken aan de linkerkant te betreuren waren!
Daar moet ik zeker niet mee van huis gaan.
Bij de Cheetah gebeurde dat breken pas onderweg en werd kenbaar door een soort tikken. Het op het werk uitdraaien van de gebroken spaak (bij de flens, geen radiale maar kruis over 2 gespaakt) resulteerde in nóg een gebroken spaak aan dezelfde kant van het wiel op de terugweg.
Ook die in het voorwiel van de roeifiets heb ik dus net maar eerst vervangen en het wiel opnieuw gericht.

De composietwielen heb ik nog steeds niet gebruikt maar vormen een soort morele ondersteuning.
Ik zou ze kúnnen gebruiken. Ze zijn alleen minder mooi rond en iets zwaarder dan ik wielen zelf spaken kan. Bovendien nogal grof voor in een tweewieler (40 mm+) :-)

Teleurstellende Meewind

Dat ik laat begin te bloggen over de Meewind Koers van afgelopen zondag zegt eigenlijk al genoeg.
Maar het contrasteert i.g.g. met de overweldigende hoeveelheid berichten waarin alles steevast "zo oergezellig en goed georganiseerd was".

Het is natuurlijk leuk dat ik nu met Basecamp onbeperkt tracks op de Legend tegelijk op het scherm kan hebben, alleen wordt het -verouderde- toestel er nog trager van dan hij van zichzelf al is schijnt het me toe.
Ik heb er geen meting naar gedaan maar het overschakelen van een close-up naar een gedetailleerde kaart vergt een hoop geduld, ook al doet 't toestel lang met de penlights.
De 'via Billthoven naar Amersfoort' route die ik de fietsersbond liet tekenen eindigde voor mij helaas op zaterdag al in Amersfoort i.p.v. op mijn logeeradres. Mijn broer en zijn vrouw moest ik daarvan dus telefonisch op de hoogte stellen.
Heerlijk gegeten trouwens bij mijn broer en Linda, gebakken aardappeltjes en cordon bleu!
Bij het eten presenteerde hij vol trots zijn beker die zich automatisch aan de tafel vast zet als je hem per ongeluk om zou meppen (:
Julian hun zoontje was ziek geworden en zou de dag erop dus toch niet naar de padvinderij gaan. Hij lag op de bank in de huiskamer. 'S avonds ging hij met een grote plastic bak naar boven en toen ik het acht uur journaal zat te kijken kwam hij als een speer de trap weer af om met trots te vertellen dat hij daar zojuist in overgegeven had ;-)
Dat begon dus best gezellig zo al met al ware het niet dat zondag de koers-onvastheid met de Limit zich herhaalde en het beoogde uur lang niet genoeg bleek om de korte afstand Bilthoven-Amersfoort te overbruggen. Ondanks de goedbedoelde aanwijzingen van Pim om de kortste route te nemen.
Die brachten me wel op een punt waar ingrijpend aan de weg werd gewerkt en ik zelfs een onaangename woordenwisseling met de wegwerkers had.
Maar behalve met de Garmin pakt de ketting ook soms niet op het kleinste voorblad. Als ik dan draaien moest om de vm te keren vanuit de berm moest ik eerst uitstappen om hem terug op het asfalt te zetten. Om dan met de voorderailleur een groter kettingblad op te zoeken zodat ik dan, in een te hoog verzet, ten minste weer in beweging kwam. Terwijl ik juist een vrijloopnaaf ingebouwd heb om deze vorm van ongein te voorkomen ): !
En fin, de deelnemers aan de 70 km tocht zouden vanaf 10:30 tot 11:30 u. vertrekken en toen ik aan kwam zetten was het al praktisch 11:00 u. !
Maar bovenal was mijn humeur beneden alle peil en ik had totaal geen zin meer in een rit die ik eigenlijk al (proef-) gereden had. Dan liever maar GEEN Meewind Koers meer zodat ik gelijk aan de 50 km terug naar Amsterdam zou kunnen beginnen en ten minste voor het donker thuis zijn . Met dan nog een vrije maandag helemaal voor mezelf.

Zelfs de 'goody bag' niet opgehaald, alleen nog even een foto gemaakt.












Wel ging de terugtocht bijzonder goed en snel waarbij ik veel individuele racefietsers zowel als complete pelotons bukkers inhaalde. Of zo ver achter me kon laten als ik het zelf beliefde (-:

Vlak bij huis helaas een nieuw mechanisch mankement. In de afrit van de dijk van het Amsterdam-Rijnkanaal naar het Florapark sloeg mijn linker wiel op slot. Dat was een loskomende ankerplaat van de 90 mm trommelrem waar het boutje uit kwam.

Vandaar dat ik het hele verhaal nog even uitgesteld heb...   

terrein verkenning

Het had me leuk geleken mijn neefje Julian zondag te laten zien hoe ome Mick in zijn rode bolide opfietst tegen een 'overmacht' van bukfietsers vanuit de 'Nieuwe Stad' in Amersfoort. Helaas "hij moet naar de scouting". Toch de titel hier op gebaseerd dan.

Ik heb voor de voorbereiding die ik als een voor een echte race beschouw, de hele week vrij genomen. Dat blijkt een gelukkige keuze want ondanks dat de routes (en tracks) pas dinsdag i.p.v. 1 oktober online gezet werden had ik in eerste instantie al genoeg met mezelf te stellen.
Ik had scherpe pijnen vanuit mijn onderrug die me erg verontrustten en was grieperig.
Op wat verkoudheid na heb ik die gelukkig achter me gelaten en röntgen foto's wijzen uit dat het enige leeftijdsgerelateerde slijtage betreft van de onderste (lumbale) wervels.
Toch spreekt mijn aanvankelijke idee om in de buurt van de Meewind Koers ergens te gaan kamperen, ook voor de voorbereidingen, me nog steeds niet aan. En het kan ook zoveel slimmer!
Gisteren heb ik de Cheetah eenvoudigweg in de trein gezet. Een simpele truc (voordeel als je meer liggers hebt) om binnen het uur 100 km niet relevant fietsen en het kamperen uit te sparen. Plus tijd en energie over te houden om de Limit optimaal uit te rusten. Voor zover ik weet rijdt de NS groen.

Zoals te zien hoef ik me niet schuldig te voelen over het plaatsen van mijn Optima tijdens de spits (16:30 u) de rit terug naar Amsterdam. Wat officieel niet toegestaan is.. 

Dat ging prima en zodoende kan ik al getuigen van behoorlijk wat beklimmingen en afdalingen in de route. Waarschijnlijk die z.g.n. 'Utrechtse heuvelrug'? Mijn rug kan het gelukkig weer aan (-:
Belangrijk is het natuurlijk dat ik zonder mankeren het stadshart uit kom, zeker straks met de velomobiel.

Ik kon wel wat van bovenaf zien door Basecamp (of Mapsource) te laten weergeven in Google Earth. Maar op straatniveau wordt het lastiger en buiten de stadskern ontbrak het uitzicht van bovenaf op de fietspaden grotendeels volkomen door bomen (of nog niet bestaand op moment van opname?).

Het leek me dus raadzaam het traject eerst eens rustig met de Garmin op de open ligger af te leggen.

Ik ben hier positief van terug gekomen gisteren. Maar dat ik niet steeds in het voordeel zal zijn met mijn zwaardere driewieler bij stijgingen van 6% en meer. Omdat je niet daarna overal ongestoord  rechtuit door kunt bollen. Soms moet ik dan al snel een bocht om. Waarin de Limit kan omslaan als ik dat te hard doe.
Maar ik heb veel vertrouwen in het verbeterde remvermogen van mijn velomobiel, met de ontkoppelde trommelremmen. En de afslagen zullen nu niet meer als volkomen verrassingen komen door mijn proefrit.
Ook om nog even te kijken "hoe was het ook alweer hier?" denk ik dat ik een goede GPS ophanging heb gemaakt in de v.m.op het stuur. Van niet meer dan een spanriempje en een (originele) Garmin bevestigingsbeugel. Aan het kastje van mijn richtingaanwijzers!

Na de eerste afdaling met al vrij snel een haakse bocht naar rechts die ook nog een onverhard ruiterpad bleek te betreffen kan ik niet ontkennen dat me de gedachte bekroop "Ze hebben die route expres velomobiel onvriendelijk gemaakt !". 
Maar dat onverharde stukje ging al snel weer over in asfalt en ik berekende heimelijk mijn uitbreek kansen. Waar ik steeds meer van overtuigd raakte naarmate de route lange rechte en vlakke stukken kent.
Onder de bomendaken kon ik net als Paul goed merken dat het misschien nog geen winter is maar toch zeker herfst. Onder de smalle voorband knalden organische dennenappels en andersoortige harde dingetjes weg. Dat gaf me geen veilig gevoel en ik wenste eigenlijk dat ik maar vast in m'n stroomlijn zat! Maar ook op de racefietsers zal ik hier eerder in het voordeel zijn met mijn driesporig voertuig!

Dat is een belangrijke ogenopener geweest want het afsluiten van de wielkasten is voor deze tocht misschien toch nog niet zo'n goed idee. Stel dat iets met dit geweld door de schilden breekt, hoe komt het daarna dan nog weer de wielkasten uit? Ik heb voorgaande idee dus nog even geparkeerd voor misschien de Afsluitrace. 

In het deelnemersreglement (waarin helaas ook weer een enkele d/t fout) staat dat een helm verplicht is.
Terwijl ik gewend ben aan een pet of muts. Toch is juist een standaard racefiets helmpje iets wat geen problemen oplevert boven in de Limit. Omdat ik er wat in naar voren zit zodat hij noch het (harde) deksel noch de muts raakt. En gelukkig heb ik er nog een liggen.
Het geeft me zelfs de mogelijkheid er met een soort gevulde sliert van een ex-backpackersrugzak een windstopper voor m'n oren en nekkussentje in eén keer van te maken.

Kijk dat noem ik nou van de "nood een deugd maken" (-:

Behalve de voor- heb ik nu ook de middenderailleur aangesloten met een Jagwire kabel. Zodat deze ook het kleinste kransje weer mee pakt voor het grootste verzet. De oude blokkeerde het schakelen hiernaar waarschijnlijk omdat hij al aan het breken was in het stuurpookje.

Misschien moet ik toch ook eens op handvatverstellers overgaan. Maar liever niet té veel nieuwigheden vlak voor een wedstrijd!