vrijdag 19 juli 2013

Het gele ding

Ik herinner me dat iemand me vroeg wat aandacht aan de details van e.e.a. te besteden.
Ik heb dus de boegspriet die ik eerder met goed gevolg op de bankdrukfiets monteerde voor de Revolver geschikt gemaakt.



Daarbij heb ik de m8 ophanging voor het geleidewiel van het retourelastiek bij de bdf (die feitelijk een aangepaste pré-cvt is) kunnen gebruiken voor de armslagkabel. Zelfs de opstaande bevestigingsbout voor de zelfbouw-kruiskoppeling van de inversie-constructie heeft weer een functie gekregen.


 Namelijk als oerstevig opdraai-asje van een ronde m8 verlengmoer.  Waar ik een geultje in sleep en een verchroomd asje op laste (met nicroma-electrode). Tegen het aflopen van de armslagkabel.


Zo’n voorziening dient ook aan de onderkant te zitten. Maar omdat ik liever niet meer aan- of in- de boeg wil lassen of boren heb ik het ‘gele ding’ gemaakt. Uit een overtollig stapelbakje met de verstekslijper.


Dat materiaal laat zich ook prima zagen, knippen of snijden zelfs.  Maar de veelgeprezen machine speelt een prettige en ik zou zeggen positieve rol bij de creatieve uitwerking ;) !
De ophangbout is trouwens geschroeft in een ronde verlengmoer van hetzelfde type as waar ik de gleuf in sleep dat door mij in de boeg is gehecht. Met dezelfde RVS-2mm electrode.
 Het lassen van complete verbindingen van deze materiaaldikte (1,5 tegen 1mm) kan ik –als volslagen amateur- beter aan de heren van voormalig firma De Hoop overlaten. A raison de 15 euro ;) !





donderdag 11 juli 2013

Nieuwe RVS boegspriet op komst

Ik ben uiterst tevreden over het soepel, spelingloos en geruisloos roetsen van de voetenslede over de roestvrijstalen neuspijp die ik heb laten lassen voor de bankdrukfiets.
De verchroomde dunwandige boegspriet die ik van Derk kreeg (en monteerde nog met alle excenters in de lagers) is inmiddels op de loopvlakken al totaal versleten. De lagers rollen nu over roestig staal met brokjes chroom. Dat gaat door merg en been: Wat een verschil!

 Ik heb daarom van hetzelfde  50x30x1,5 rechthoekig inox een tweede spriet in verstek geslepen. De bevestigingsflens is er al weer keurig aan gelast door het Aluminiumcentrum aan de Tsaar Peterstraat.
Te zien is op de foto dat de lasnaad weer prachtig is maar hé, er ontbreekt een verbinding aan de onderkant!


Daar naar gevraagd vertelde de evengrote monteur dat daar “moeilijk bij te komen was” en het voor de sterkte geen verschil zou maken.  Hoewel je je natuurlijk kunt afvragen waarom het de eerste keer dan wél rondom gelast kon worden….Ben ik geneigd hem gelijk te geven.
Bovendien wordt het ’t laagste punt van de boeg eenmaal gemonteerd. Dus vuil of water zullen er niet in komen of in blijven staan.
Door contant te betalen kwam ik bovendien met 15 euro weg dus dan hoort men Ome Mick al helemaal niet meer klagen ;)
Het werkstuk is nu naar het AC voor de laatste las van het 45graden gedeelte van rond aan rechthoekig. Klussen waar ik een bijzonder zware dobber aan zou hebben zonder mijn verstek-cirkelslijper.
Om maar weer eens een woord toe te voegen aan de Nederandse  taal ;) !


Om voor niet-roetsende stervelingen een idee te geven van de grootte van het geheel heb ik er een (flink) pak lucifers naast gelegd J




dinsdag 9 juli 2013

Epoxywerkjes in de tuin: Wie wat repareert…

Die heeft wat.
Het mooie weer leent zich behalve voor fietsen naar het werk ook prima voor het verwerken van epoxy.
Het stoeltje van de Cheetah zat namelijk niet helemaal ‘optima’, zal ik maar zeggen. Het voelde gewoon, als eerste stoeltje van zijn soort, te klein aan.
Tijdens de Fortenroute moet het herschikken van ’n kussentje dat ik als hoofdsteun probeer te gebruiken welhaast als een zenuwentik geleken hebben. Omdat de rugleuning niet ver genoeg door loopt om m’n nek steun te bieden.
Bovendien vind ik de lumbaal-steun onvoldoende. Als ik op het werk planten overgezet had en ermee door een kuil reed konden m’n onderste niet ondersteunde wervels uitstraling naar m’n rechterbeen (knie en voet) opleveren. Een resultaat nog van een arbeidsongeval (val van 6 meter hoogte met een ladder op m’n stuitje) waarbij ik o.a. de L1 wervel brak.
De suggestie dat dat iets met mijn bankdrukfiets te maken heeft moet ik dus naar het Rijk der Fabelen verwijzen (je hoort de gekste dingen!).

Het ‘stoeltje der stoelen’ voor mij verkreeg ik via Marktplaats en is afkomstig van een trike (weet ik alleen). Toen ik het ontving was het al licht beschadigd maar gebruik er van (zonder reparatie van de zwakke delen) een tijdje op de Hafa veroorzaakte zelfs een breuk in het zitgedeelte…

Ik was al begonnen met een reparatie daarvan tegen de onderkant met glasvezel (uit de tijd dat carbon me nog veel te duur was om aan te schaffen voor mij).

Met koolstof-reparatieband heb ik afgelopen week op de bovenkant 2 stukjes in de lengte en een verbindend stuk in de breedte gelamineerd.
Hierdoor ben ik er zeker van dat het stoeltje me weer dragen kan. Maar bovendien steunt de voorkant op de framebuis (die ik met klittenband -dat ook rem- en derailleurkabel op z’n plaats houdt- bescherm tegen mogelijke krassen hierdoor).
De grote gaten (ter breedte van de ribben) stopte ik eerst vol met watten. Dat geeft niet zo’n super strak resultaat als pur maar ik ben dan (toch ook) geen Prins op de erwt.
Aan de bovenkant van het  stoeltje moest ik helaas ook 2 nieuwe gaten boren precies boven de oude uitgebroken gaten (!). Dus ook daar ben ik aan weerzijden aan het verstevigen geweest. Door het gebruik van unidirectionaal  band (dat minder doorbuigt) was het niet eens nodig eerst de gaten met plamuur te vullen evenwel.

Die laatste gaten voor de ophanging met slotbouten kon ik Zondagavond boren in laminaat dat ik dezelfde ochtend nog pas aangebracht had!



Het Optima stoeltje is wat lichter dan ‘de mijne’ 1025 gram tegen 1300 maar is ook smaller en kleiner dus. En als ik het zware Optima-dekje er bij leg op de weegschaal (waar zeker nog geen ventisit-vulling in zit) lig ik al bijna al op 2 kilo (1850 gram).



Terwijl de pasvorm van het gerepareerde gestoelte zo goed is dat ik vooralsnog geen behoefte voel aan verzachtend materiaal! 





woensdag 3 juli 2013

Titanentocht “Zwaarder dan vier-uurs-race”


Zondag j.l. de Fortenroute verreden met 5 andere sportievelingen. Zoals jaarlijks onder de bezielende leiding van Mark-Jan Bastian. Die zelf op een Fujin rijdt tegenwoordig. Zonder hoofdsteun en voorderailleur (waardoor de ketting er 1 keer afliep voor maar ik kan me voorstellen dat dat geen reden is om ‘m weer te monteren over een afstand van 190km!).

André nog altijd op z’n Raptobike met korte cranks en van een Bobike-onderdeel zelf vervaardigde hoofdsteuntje. 

Aan de Cheetah heb ik nog een tandwielbeschermrand aangebracht, eigenlijk tegen aflopen van de ketting bij ’t achteruitrijden en een smaller stuur. 


De hydraulische remleiding van het voorwiel die in de nieuwe opstelling wat te lang geworden is raakte tijdens het pedaleren nogal eens m’n rechterknie. Maar is zó glad dat inkorten geen prioriteit heeft voor me.


Een prachtige M5 lowracer met staartstroomlijn was eigenlijk wel de blikvanger van het gezelschap vond ik. Het frame is van CrMo en de achtervork van carbon/aramide. Hoe dat dan verbonden is vroeg ik me natuurlijk direct af want moeilijk te zien achter de (schitterende) staartpunt. “ Door inklemming” volgens de berijder (Henry de S. ?). 
Dat is ook de manier waarop ik de verbinding in de Noomad/ Thys Revolver wil versterken na m’n ervaring met slechte hechting op metaal.

De Cheetah ligt op 42cm stoeltjeshoogte net even hoger dan de eerdergenoemde lage-racers. Maar altijd nog beduidend lager dan de (goed verende) hoge ligger van Freddy O. Die aansloot met “Raketfiets”…
Maar we konden het allemaal uitrijden en ik had ondanks druk op m’n knieën uiteindelijk zelfs nog energie om er een sprintje uit te drukken over de laatste (Amsterdamse-)brug.
Mede door diverse eetpauzes en drie pontovergangen begon ik om 9:00U met het hoofdgroepje vanaf A’dam CS om pas weer thuis te zijn om 20:00U. De anderen dus nog later!
 De enige velomobilist in het gezelschap was Reinier van R. die veel sneller kon. Maar aan ons tempo vast zat. Terwijl hij wél telkens afremmen en weer optrekken moest: “Dit is zwaarder dan de vier uurs-race” -volgens hem…