woensdag 22 februari 2012

Nazca techniek aan Hafa


Nu de Alleweder de deur uit is besteed ik meer zorg aan de overgebleven liggers. Zo heb ik vh weekend de zelfgespaakte 20” voorwielen vd trike (met 90mm trommelremmen) rechter gericht / op spanning gebracht en van spatbordjes voorzien. Dat scheelt tikkende voorwielen en modderhappen!
Vanmiddag heb ik de al veel te lang loszittende bagagedrager van de Hafa vastgemaakt met driehoekige maleable (alu legering) plaatjes. Naar voorbeeld van de bevestiging van Nazca modellen.

De afstand van drie punten is vrij simpel op te meten en met een passer op een plaat uit te zetten. Eenmaal gecenterd en geboord klemde ik de ruwe vorm eenvoudig op het restmateriaal om de gaten en driehoeksvorm over te nemen.


Als ik eerder voor een driepuntsophanging had gekozen (ipv ff snel een strippie) dan was waarschijnlijk m’n ooit zo fraaie carbon achterspatbord niet op maar liefst 2 plaatsen gebroken.
In die laatste zin kunt u terecht enige zelfkritiek ontwaren, vrij zeldzaam fenomeen in fietsblogland. Dus koester het!

dinsdag 21 februari 2012

Bedenkingen bij de Limit


Meestal probeer ik eerst iets te maken of beproeven en schrijf er dan over. Dat schept minder (valse) verwachtingen. Met iets veranderen aan de Limit is het beter eerst iets goed te overdenken voor ergens de zaag of boor in te zetten…

Zo ben ik eigenlijk een groot voorstander van vm-en met de ketting rechtstreeks naar het achterwiel. Zoals die van VM.nl of Beyss bijvoorbeeld dus.
Een kleiner achterwiel waar ik bij de L. aan vast zit is jammer maar niet onoverkomelijk. Dat is eenvoudig te compenseren met een >64t t-wiel.
Bij de Limit zit dat tenminste netjes in een redelijk taps toelopende staart.
Verder ben ik voorstander van een tweezijdig opgehangen achtervork (Beyss en Leiba X-stream o.a.). Maar bij een 20” wiel is de kracht op de eenzijdige vork ieg kleiner dan bij een 26” (VM.nl). Daar is dus zeker mee te leven… Het voordeel met bandenwisselen kan ik namelijk niet ontkennen.
Ik heb bedacht zelf een tweezijdige achtervork te lassen vd Limit. Die ik dan wel iets smaller zou moeten maken dat de gebruikelijke 13 cm ivm de ruimte id wielkast. Dat zou kunnen door wat te ‘smokkelen’ met de linker conus-afsluiting, eigenlijk de naaf stiekum wat excentrisch te maken.
De asmoeren zou ik dan moeten vervangen door een snelspanner die ik van binnen in de fiets vast- en los zou moeten maken. Zoals de Evo-K dus ongeveer.
Maar dan kan ik dus niet meer mijn geliefde 2X7+ vrijloopnaaf gebruiken want die werkt met asmoeren en een bedieningskabeltje…En zou ik dus minimaal een dubbel voortandblad moeten fabriceren. Hetgeen de kettingloop –in 1 keer naar ’t achterwiel- er bij de C-Alleweder niet simpeler op maakt.
Ook stelt dat hogere eisen aan een voorin te plaatsen ketting-spanhuis en is ook nog een voorderailleur nodig natuurlijk.
Wat me het meest tegen staat aan het idee is de extra uitsparing die ik dan rechts zal moeten maken id achterwielkast voor de derailleur. Spanhuis of niet maar dat is voor mij nu net een uitsparing TE VEEL!
Met een Nexusnaaf (die ook wat is te versmallen ad rollerbrake-kant) hoef ik geen uitsparing bij te maken, behalve voor de asmoeren. Maar dan mis ik de snelspanner weer om het wiel uit te kunnen bouwen!

Conclusie: Ik ga de Limit weer grotendeels in oude staat herstellen maar met m’n gemodificeerde dualdrive als tussenas. Om zeer voorzichtig terug te kunnen schakelen.
De kracht die een 170mm crank uitoefent op de primaire ketting en het (kleinste) 28 tands voortandwiel is namelijk griezelig groot!

zaterdag 18 februari 2012

Een Alleweder repareren

Net is mijn FAW op het dak van Geert het zeegat uitgereden. Natuurlijk was ik erg nieuwschierig hoe hij zo’n megaklus nu aanpakt. Hij vertelde dat hij alle popnagels (en meedraaiende boutjes) uit de bodem zou boren (en slijpen neem ik aan).
Omdat hij met me eens is dat de orginele bodem gecompliceerd van vorm is om te repareren met aluminium profielen heeft hij een eigen methode ontwikkeld.

Nadat alleen de dunne onderplaat nog over is vervangt hij de dubbele bodem door kokerprofielen (ik meen 30X40) met een wanddikte van 2mm. Daar komt dan de achtervork aan te hangen en die steken door tot voorbij de stuurstangen. Voor die stuurstangen maakt hij uitsparingen. Een afdekplaat geeft dan weer een stevige bodem.
Meneer Dijstelbloem heeft professioneel als plaatwerker id auto’s gewerkt en daar de techniek van het uitdeuken met warmte geleerd. Je warmt het alu daarbij op met een gasbrander en koelt het af met een natte doek aan de onderkant waardoor het strak trekt. Klinkt eenvoudig!
Mede door een fysiek handicap is hij in aanraking gekomen met trikes en had een Optima Rino. Ook de Alleweder vind hij een bijzonder leuk ding maar is het voor hem persoonlijk moeilijk instappen.
Hij heeft zijn hobby er daarom van gemaakt die voor anderen op te knappen, electromotors in te bouwen, enzovoort. Niet zo gek want hij vertelde ook dat hij zelfs monteurs instrueert hoe versnellingsbakken en differentiëlen van vrachtwagens te repareren!

Toen ik de aluminium sigaar in de box van mijn flatje in West kreeg had het ding al zoveel ‘uitgedeukte’ deuken dat ik de techniek van herstellen met een brander eigenlijk nooit zelf geprobeerd heb.

Wel heb ik vrij rap daarop het loszittende bracket gefixeerd met epoxy en koolstofdoek (carbon). Dit heeft prima gehouden en ook Geert zei dat dan gewoon weer te kunnen gebruiken.

Ik kreeg veel associaties met Jan Geel. Ook zo’n techneut door dik en dun. Hoewel ik de FAW natuurlijk overgedaan heb voor een klein prijsje ben ik blij dat ik hem niet heb hoeven slopen.
Zoals Jan met zijn eigenbouw vm deed om ruimte te maken voor de Quest. Dankzij Geert Dijstelbloem!

maandag 13 februari 2012

Laatste week Alleweder

Hoewel ik het er best moeilijk mee heb ga ik Zaterdag de FAW overdoen aan Geert Dijstelbloem. Deze heeft als hobby het restaureren van Alleweders, maar dan volledig. “Een afscheid komt altijd onverwacht” zegt men en dat geldt ook wel voor mijn trouwe/gemodificeerde Alleweder.
Ik ben echter een verzakking in de dubbele bodem op het spoor gekomen waarvan ik door alle van reparaties aan elkaar hangende delen geen herstel meer zie. Niet door mij althans. Ik heb namelijk ook nog een C-Alleweder staan waar ik liever m’n aandacht op richt.

Ik merkte al geruime tijd dat m’n stoeltje wankel stond. Zoals ik vermoedde was de M8 bout weer los gekomen, niets ah handje so far.
Maar ook links kon ik de stoel heen en weer halen en dat blijkt veel ernstiger. De speling zet zich namelijk door tot onder de bodem van de fiets. Een eerder aangebracht (veel te licht) steunprofiel is daarbij gescheurd.
Ik kan dit profiel ook niet vervangen want de (M5) boutjes draaien mee.

De sterkte zou natuurlijk uit de dubbele bodem behoren te komen. Maar bij benadering daarvan word ik ook niet vrolijker: Eerst zou de ophangplaat los moeten maar de M8 (imbus) bouten geven geen krimp…
De vorm is moeilijk met een profiel te herstellen maar ook plakken met carbon lijkt me een moeilijk te realiseren lapmiddel…


De rechterkant van de bodem hangt ook al van losse herstelstukken aan elkaar. Steunt daar eigenlijk alleen op een door mij onder de bodem gepopt steunprofiel. Dat ook niet echt een fraaie aanblik vormt.

Ik ben met Geert overeengekomen dat ik het achterwiel met de gemodificeerde 2X7+vrijloop naaf zelf behoud. Daarmee kan ik het (terug) schakelen in de Limit straks hopelijk gaan vergemakkelijken.


Ik heb de FAW vanaf +/- Januarie 2007 dus dat is 5 jaar.

Waarbij de aluminium sigaar met haar unieke boegsprietvlag wat mij betreft de parel van de armada vormde.

Me door weer en wind heen loodste en mij beschermde bij een koprol…

Ik zal haar missen…

zondag 12 februari 2012

Startproblemen Revolver

Omdat ik na het lezen van de avonturen van Wim vond dat ik nu maar eens over mijn ‘koudwatervrees’ heen moest met het berijden van de roets, heb ik die onder koude (maar stabiele) omstandigheden gepakt Donderdagochtend voor ww.
Daarbij heb ik bovendien gebruik gemaakt van een benzine-gestookt dubbelwandig gelaatsmasker: Wie zegt dat er bij ome Mick nooit gelachen mag worden?!
De bestelde handenwarmers tegen condensvorming kwamen keurig na 2 dagen aan uit Zoetermeer.

De site mag wat militaristisch aandoen maar anders zit je al gauw op een verkooppunt voor jagersbenodigdheden. Niet de kippetjes waar ík nog wel n’s achter aan zit…:).
Hoewel ook de koolstofstaafjesbrander goed warmte af geeft had ik daar binnenshuis (onder genot van een kampvuur-geurtje) al eens mee dat het blokje uit ging. Met de camouflage-imitatie-
Zippo had ik dat niet hoewel die op euro 95 wat heter lijkt te worden dan op de originele ‘Zippo-aanstekerbenzine’.
Maar de keus viel dus op die laatste omdat door de gaatjes in het opsteekdeel de warmte sneller door ’t dubbele glas kan trekken. Ook kun je ’t hart vd verwarming rood zien oplichten door ‘t raampje.


Het leek te werken ook maar helaas veroorzaakte het gewicht vd handenwarmer dat ik nogal eens het vizier tegen m’n neus kreeg als ik een verkeersheuvel of kuil over reed! :)
Toen vroor ook nog eens het schakelmechanisme vast en kreeg ik koude voeten en handen, reden dat ik in de Rivierenbuurt besloot rechtsomkeert te maken...
Als ik –om iets uit m’n tas te pakken- het masker naar boven klapte was er evenwel behoorlijke aandamping tussen de Lexan ruitjes. Een heel lastige plaats om bij te komen natuurlijk en route.
Ik denk dat dat komt doordat in horizontale positie de rookgassen niet goed weg konden. Wat in vertikale positie (de bovenkant heb ik met een rubber ringetje ruimte gegeven) wel kon. Bij verbranding komt namelijk waterdamp vrij. Dat kan condenseren als het beneden de 55C terecht komt…

Het blokkeren van het schakelmechanisme bleek niet het slotje zelf te zijn. En zelfs niet het later veranderde snekblokkertje (ik heb nog die ongelagerde versie). Maar een vastgevroren bedieningskabel aan het slotje naar de boegpriet.

Ik denk dat dat wel eens in de spiraalbochtjes kan zitten en heb die nu bedekt met een rubber fietspomp slangetje.
‘snachts Kan het nog steeds behoorlijk blijven vriezen natuurlijk…

dinsdag 7 februari 2012

3D coaten met Lycra


Ik heb wat Lycra in huis gehaald. Eigenlijk om de voetengaten dicht te stoppen met de mogelijkheid om nog achteruit te flinstonen. Maar ondertussen ben ik al gewend geraakt aan een dikker matje dat ik voor dat doel op maat knipte. Dat ligt gewoon binnen de FAW en blijft via stukjes klittenband van Kees aardig op z'n plaats. Ik rij dan ook met 155mm pedalen.
Omdat ik nog altijd de neuskegel vd FAW wel eens een fellere kleur wil geven heb ik iets nieuws geprobeerd.

De Lycra heb ik over een oude bromfietshelm getrokken die ik daarbij inspoot met spuitlijm vd Action. Het resultaat zie je op de foto.


Het fijne van het werken met Lycra is dat je gelijk ziet wat het kleurresultaat is. Geen verrassingen achteraf dus. Ook heb je geen grondlaag nodig maar kun je zo met coaten beginnen.

Zoals te zien zijn er ook wel nadelen. Je ziet kringen die niet verdwijnen nadat de lijm is opgedroogd. Juist bij een felle kleur als geel zal dit opvallen is mijn inschatting.
Ook is de lijm van een niet bijster goede kwaliteit. Ik merkte dat het doek na enkele dagen bij de uiteinden wat begon te plooien.

Maar enkele dagen geeft je natuurlijk wel de kans de uiteinden vast te zetten met (sneldrogende) polymerenkit.
Dat laatste zou ik dan aan de binnenkant van het werkstuk doen omdat die kit werkelijk lastig is te verwijderen, itt de spuitlijm.

Behalve neus- & staartpunten denk ik bijvoorbeeld aan (deelbare) race/tourkappen: Als de kleur daarvan niet (meer) aansluit bij je nieuwe velomobiel…

Omdat Lycra heel flexibel is zal die niet scheuren op buigzame constructies, itt stickerfolie.

zondag 5 februari 2012

Eisjaeger


Wunderbar, geen woord kan ik bedenken of het is al eens gebouwd van lego!
Hoewel ik mij –ook zonder lego- thuis vaak bijzonder goed kan amuseren trok de witte gloed mij gisteren als een magneet naar buiten. Ik ben daarbij op het ijs geweest met de Alleweder. En ik vermoed dat ik daarmee misschien niet eens de eerste ben.
Maar daar zal vrouwlief misschien beter niets van weten. Je kunt je blogbericht dan natuurlijk ook in ’t Duits beginnen (TIP) !

Op mijn gebruikelijke route via Watergang naar ons Mams’ was het ondanks de kou veel drukker dan gewoonlijk. De ijsrecreatie der gewone burgers was al lang van start gegaan!
Ik moest uitstappen toen ik een steile houten brug niet opkwam, de remmen gebruikend. Dit vond ik een mooie aanleiding om de FAW de slootkant ad linkerzijde vh fietspad op te duwen. Ik groette de mensen die hun schaatsen onderbonden en het ijs was uiteraard sterk genoeg.
Door de sneeuwlaag viel het me zwaarder dan het belendende fietspad maar ik moest toch nog even
onder een brug door! Die leek me hoog genoeg om de koude wind onder door te laten en het ijs zo goed doorgevroren te laten zijn.
Maar een tegemoetrijdende schaatser keek het bezorgd aan en gebaarde iets.
Zo gauw laat een veteraan zich echter niet van de wijs brengen natuurlijk. En zijn bezorgdheid bleek dan ook niet meer te behelzen dan dat mijn vlaggetje de onderkant van de brug raakte!
Hij moest eens weten dat ik daarmee, met winterkap en al, onder de slagboom op het werk door kan rijden…!
Dat ik de enige niet was blijkt uit deze foto van een KMX-kart op een vers geveegde baan. De jonge eigena(a)r(en) heb ik verder niet gestoord bij hun nuttige werk voor de gemeenschap.
Zelf werk ik namelijk hooguit vd belasting en de ‘Wetenschap’.



Zo blijken de zout/metaal-handenwarmers namelijk ook niet echt geschikt om het dubbele vizier warm te houden. Het poeder ih zakje moet steeds weer wat worden opgeschud: Ich bin aber Frau Holle nicht!

Omdat ook Purmerend geen verkooppunten van koolstof-handenwarmers bleek te herbergen heb ik die besteld bij een survival benodigdheden biz. En gelijk ook maar de benzine-variant, dat scheelt weer portokosten.

Natuurlijk liever bij Velomobiel.nl aber…

donderdag 2 februari 2012

Zo in mijn sas met dubbelglas


Eergisteren was ik er zeker en vast van overtuigd dat ik gelijk de volgende ochtend mijn nieuwe setting zou gaan uitproberen.
Pijnlijke voeten en een niet helemaal lekker voelen met een akelig kuchje deden me daar gisteren toch nog een dagje mee wachten: vorst genoeg voorlopig! ”Een praktiserend wetenschapper moet zichzelf soms wat ontzien in het belang van de mensheid”-bedacht ik me bescheiden.
Vandaag evenwel moest Barbertje hangen. Maar dat bleek geen straf.

De aluminium strips op het vizier zitten ongeveer ter hoogte waar ik door moet/kan kijken. Toch haal ik ze er af voor de volgende keer. Wegens geen functie meer en achterhaald door iets beters, maar laat ik niet op de conclusies vooruitlopen…
Aanvankelijk leek het gelaagde raampje zelfs helemaal niet te gaan beslaan (bij een temperatuur van -7,5). In de Rivierenbuurt na het passeren van de Amstel wel lichtjes maar nauwelijks in staat het zicht te beperken. Zicht dat niet lijkt te zijn verslechterd door 2 ipv 1 plaat (+/-) 0,5mmm Lexan.
Ook is de wasem veel beter verdeeld behalve minder als het optreedt. Ik stak het Rai-terrein door het Beatrix park in. Het eerste stuk daarvan is slecht verlicht en daar schrok ik even van. Toen stond het ‘angstzweet’ ahw op het ruitje!
Een goede reden om de handenwarmer te activeren. En wonder-o-wonder de wasem trok weg. Wat een heerlijke luxe, de gekste verrichtingen en snelheden te kunnen uitvoeren en doormaken bij een toch volkomen goed zicht. Dit was LEUK!
Zelfs kon ik met het aangezicht de temperatuur-wal voelen.
Ik moet alleen bekennen dat deze combinatie van zichtverbeteraars niet al te lang geduurd heeft.

Zijn de handenwarmers in het verleden in combinatie met het rijden op een tweewieler steeds genoeg geweest om op het werk te geraken met warme handen, nu was het snel gedaan met de warmte afgifte. En gelijk begon het beslaan ook weer.
Ik heb me de verdere tocht dus wat ingehouden en met m’n kleding een evenwicht gezocht tussen inspanning, basic instinct en snelheid. Maar het is eigenlijk niet meer nodig geweest onder het vizier door te kijken met deze dubbelwandige uitvoering. Nadat ik de inmiddels steenkoude handenwarmer er tussenuit verwijderde ten minste, want de ruitjes dicht bij elkaar werkt kennelijk het best…Klittenband-afstand.

Wel verblindden tegemoet rijdende auto's me wat op de Legmeerdijk. Maar door met de hand richting oor het aluminium frame’pje wat op te lichten kon ik er gemakkelijk onderdoor kijken. Tot het ongenoegen voorbij was. En zonder de gang eruit te verliezen. Een effect wat niet minder was met enkel-Lexan trouwens.


De Neopreen-overschoenen bleken genoeg om m’n voeten warm te houden. De batterijen kon ik zodoende sparen voor de terugweg. Daar zat namelijk een stuk lopen in op de fietsschoenen (zonder de kwetsbare overschoenen gelukkig) die in het bestek van deze resultaatsbeschrijving wat te langdradig zou worden. En niet ter zake doende.
Ik heb bij Carl Denig eerder een (eenmalige)zout/metaal handenwarmerset gekocht die veel langer mee zou moeten gaan, wel 8 uur!. En toch door hem terug in de (vacuüm) verpakking terug te stoppen uit te schakelen moet zijn.

Die had ik eigenlijk gekocht als alternatief voor een elektrische deken. Voor onder het luchtbed bij het kamperen.
Maar deze jongen heeft die niet gebruikt dus die zou nu als raamverwarming kunnen gaan dienen!

Allemaal vd Wetenschap M’neer…