dinsdag 25 januari 2011

mysterieuze stelschroef ontmaskerd

In weerwil van wat men wel eens leest hier en daar heb ik besloten me niet meer klusjes op de hals te halen dan ik behappen kan.
Zo heb ik een al door de technische dienst voor mij in verstek gezaagde aluminiumbuis terzijde gelegd. Voor op z’n vroegst deze zomer.
Deze wou ik eigenlijk als voorderailleur ophanging gaan gebruiken om het klimvermogen (versnellingsbereik) van de FAW uit te breiden.
De mooiste manier om dit te doen over de epoxy/carbon trapkoker-versteviging (van eigen hand uiteraard) in de Alleweder is echter eveneens met dit zelfde spul.
Maar omdat ik moeilijk de hele aluminium sigaar kan aftapen ga ik dat nu niet binnen doen!
In plaats daarvan heb ik het pignon aangepast, met een 34(!) tands ‘wieltje’, van het hyperglide-cassette systeem.
Dat geeft nogal een extreem gezicht, van 24 tanden naar 34.


Door de extra dikke winterband hoop ik genoeg grip en verzet te hebben met 13 tanden (tijdens de Kniep nog 12!) voor dagelijks gebruik.
De rest van de slechts 7 tandjes ligt in elk geval redelijk dicht bij elkaar om niet steeds te hoeven pendelen.

Helaas heeft Sachs nooit meer dan een 3X7 naaf gemaakt.
Sram natuurlijk wel maar die verlengden de achteras heel lelijk. En hingen hier als klapstuk ook nog eens een zgn. ‘clickbox’ aan voor het schakelen…
En waar hadden de yankees gedacht dat ik dat hele goedje kan wegwerken tussen de beplating van de Alleweder?
Niet iedere ‘doorontwikkeling’ is er een ten goede zoals men wel eens vaker uit mijn mond zal kunnen optekenen.


Om de extreme uitdossing van tandwielen te laten schakelen viel me niet mee dit keer –zelfs met gebruik van een merkderailleur met grote kooi- maar het is me gelukt.
Door de geheimzinnige derde stelschroef 'B-tension' bij de ophanging helemaal in te draaien. Zie de gejatte foto.

Het komt er op neer dat je deze bij een zgn. race-pignon het beste (zo veel mogelijk) uit- en met een bergpignon veel meer in- moet draaien. Om respectievelijk zo nauwkeurig mogelijk- en op voldoende afstand van de tandwielen te kunnen schakelen.

Of ik dit kunstje tzt ook nog met een derailleur zonder spankooi zal kunnen klaren?
Op de trike is mijn grootste stap voor de mensheid 32-tands… Komt in de buurt toch?

zondag 23 januari 2011

Goed in het vet en waardeloos

Het werkt voor iemand die zoveel advertenties placht door te nemen als ik wel eens bevrijdend om de waarheid over iets te lezen. Al zijn het mijn eigen woorden en betreft het mijn eigen 'verrichtingen' eerder.
Want ik heb dan ultrasoon welliswaar de ketting van de alleweder schoon gekregen, en bijzonder goed in het vet (gatver!) maar hij blijkt ook goed waardeloos te zijn geworden.
Dat is dus niet de manier.

Zowel op het voor- als de achterbladen maakt ’t ding nu allerlij capriolen en liep soms totaal van zelfs de geleidingsranden aan het voortandwiel af!
Laat staan dat ik hiermee een nieuw (vereenvoudigd) type derailleur kan gaan testen…

Gisteren heb ik 3 nieuwe ‘Wipperman’ kettingen gekocht.
Nu ik toch bezig ben waarschuwingen rond te strooien…
Van de kwaliteit van de ketting zelf kan ik nog niets zeggen, wel dat de sluitschakels niet deugen.

Volgens de gebruiksaanwijzing zouden ze met de hand aangebracht moeten worden, maar dat is echt niet doenlijk.
Tenminste niet met de bolle kant naar buiten wat de bedoeling moet zijn. De handleiding verzwijgt het bestaan van 2 verschillende kanten van de sluitplaat trouwens categorisch.
Als je de sluitplaat met de holle kant naar buiten zou monteren blijft de plaat namelijk schuiven (en vormt dan een plaatselijke verdikking die zeker vast zal slaan, uit elkaar zal vallen…).
Achteraf had ik liever on-line een paar goedkope KMC-kettingen laten opsturen. Per 3 stuks had ik dan zeker de portokosten er al uit gehad want ik betaalde 12 euro per Connex 800 ketting in de winkel.



Dan had ik er tenminste bruikbare sluitschakels bij gehad en geen enge dingen met tangen die je je snelste vijand nog niet toewenst. En waarvan zelfs de handleiding al gewach maakt van het feit dat je ze zo-wie-zo weeer met een kettingpons moet losmaken!

woensdag 19 januari 2011

mogelijkheden Revolver-ring

Zo, die titel klinkt al weer wat lovender. Want het is natuurlijk wel een fascinerende berg roetstechniek dat ThysID in de loop der tijd ontwikkeld heeft!
Daarom ben ik op een gegeven moment gewoon begonnen oude eerder gebruikte Thys spullen op te kopen.
Ook heeft de Thys 222 die ik kocht nog de boegspriet met mogelijkheid tot het ophangen van een (CVT) spanhuis.
En zo’n bijbehorend spanhuis alsook een aluminium snek uit de tijd van de CVT, staalkabel, ik bezit het allemaal!
Mijn eerste gedachte was om op de (onbeschadigde) alu snek ook staalkabel te gaan toepassen, maar dan gecontroleerd door de revolver aan de slede ipv een wiggenhuis.
Door namelijk het spannen en het terugrollen van de snek als 2 aparte functies te installeren (ipv een gecombineerd elastiek) kan ik beide beter controleren is de gedachte
Het spanhuis met door de boegspriet lopend elastiek heb ik inmiddels zitten.
Maar wat schetst de verbazing: De staalkabel kan niet in de uitsparing komen waar het dynema zat..
Blijkbaar is de CVT-draad net een fractie dikker!
Er zijn nu nog steeds verschillende dingen die ik kan doen.
Het is bijvoorbeeld mogelijk om de staaldraad 1,5X om de de uitsparing van het -voormalig- elastiek te leggen en zo tóch met staaldraad over aluminium te werken (want dat zou voor de levensduur van het dynema beter zijn).
Van dat systeem ben ik alleen geen voorstander want de staalkabel zou dan beginnen en eindigen op de snek dus niet begrenst zijn (net als ’t CVT-systeem).
Waardoor het in principe opnieuw mogelijk is de snek kapot te trekken (hoewel die sterker is dan de nylon natuurlijk).

Ook zou ik een revolverring met bredere groef kunnen bestellen natuurlijk, maar zolang ik zelf nog spullen heb liggen…

Wat ik ga doen is ongeveer wat ik een stoere Groninger op het EK heb zien doen: Gewoon dynema over ’n alu snek gebruiken. Hij had hiervoor zelfs een pré CVT-snek gebruikt en daarvan de overspring-kerven met plamuur dichtgesmeerd!
Erg verrassend voor mij om te zien dat dat werkte, en hij het zelfs volgens ’t revolver-principe bedienen kon: Met een remblokje op de boegspriet om te schakelen ipv het achtertandwieltje!
Ik heb dat zelf namelijk ook ooit geprobeerd maar bij mij brak ’t dynema (na een hoopvolle start). Misschien door mijn kortere beenslag waardoor ik in een hoger verzet reed?
Of –waarschijnlijker- omdat de plamuur afbrokkelde en het oppervlak zodoende scherp werd en de vezels beschadigde… Dat zal dan met de CVT-snek zeker beter moeten gaan!

Als retour-kabel wil ik dan eveneens (3mm)dynema gaan gebruiken ipv elastiek. Zodat ik tenminste zeker weet dat deze de voetenslede ook werkelijk blokkeren gaat als het einde van de snek bereikt is!

Bijkomend voordeel van het spanhuis is dat zelfs al mocht het dynema ’n kortere levensduur gaan krijgen (over de alu snek), het omleggen van een nieuwe aandrijfkabel nu werkelijk een eitje wordt!

zondag 16 januari 2011

beperkingen van de snek

De eerste mooie fietsdag van het jaar wat mij betreft. Een graad of 10, droog, niet teveel wind en zelfs een zonnetje. Het had zo mooi kunnen zijn…
Te gek weer natuurlijk om de eerste Alf-dag er met de roets op uit te trekken.
Gewaarschuwd als ik ben door het chronisch verstek gaan van andere liggers op de derde Zondag van de maand het afgelopen jaar rekende ik op niemand. Daarom was het leuk dat er toch een snelle Questrijder de moeite nam: Jan Limburg, the penningmeester himself!
Ook hij had wel zin om de Majoor Kees cavalerie in Purmerend tegemoet te rijden.
Het enige was (nog) dat ik m’n franse achterband met geen pomp (ik had er twee bij me) was bij te vullen. Ofwel ik blies alleen de slang vol lucht met de Halfords, dat door de messing verloopnippel moet komen, ofwel de lucht ging mijn telescoop-handpompje in ipv richting band.

Op de pont durfde Jan het met zijn boord-pomp ook niet aan omdat hij recentelijk dezelfde ervaring had vanuit Dronten: Er liep meer lucht uit dan er in ging.
Ik moet Wim Schermer gelijk geven dat het autoventiel vaak toch wel heel wat makkelijker oppompt !
Thuis lukte het wel weer met ’n kunststof verloopje trouwens, maar zoveel fietsen met 1 dingetje versus mijn korte termijn geheugen…
Toen gebeurde het wat mijn dag bedierf. Rond de 40km/u (we hadden wind mee en kwamen net van een brug af) schakelde ik met de Revolverring net te ver en trok zodoende de knoop in het dynema uit de snek…

Hoewel de (alu) cvt- en kunstof-Revolversnek een groter verzet bieden dan die van de pré-cvt (op een Shimano silent clutch naaf)is het voor een klein iemand die raced met de wind mee feitelijk onvoldoende.
Het is me namelijk al eerder gebeurd dit uit de snek scheuren van het dynema. Toen tijdens een kat-en-muis spel met een anonieme maar (uiteindelijk toen ik pech had)behulpzame racefietser.

Ik besloot toen over het voorval niet te schrijven omdat ik ThysID veel verschuldigd ben. Zonder Derk geen bankdrukfiets ook!
Maar de zwarte nylon disk is veel te zwak om het voeten en rugspiergeweld te kunnen weerstaan aan het eind van de snek. En er is niets dat het dynema –dat ruim 500kg kan hebben- dan nog tegenhoudt om zijn verwoestende werk te doen…

Ik ga dan ook terug naar de aluminium snek en staaldraad!

zaterdag 15 januari 2011

derailleur zonder spankooi

Gelukkig, ik kan de trike weer gebruiken!
Omdat sinds mijn ‘sneekpeep’ het alleen nog maar de spankooi en terugschakelmogelijkheid op de voortandwielen bedienen was zat ik tijdelijk zonder achterderailleur.
Ik had natuurlijk voor 2 volledige derailleurs kunnen kiezen maar dat is teveel van het ‘goede’.
En niet eens zo erg goed want vooral bij een klein achterwiel laat de spankooi veel straatvuil in de ketting belanden.
Je kunt deze zoals ik onlangs deed zelfs ultrasoon reiningen maar kennelijk leidt dit tot extra slijtage want sindsdien slipt de ketting af en toe over het voortandwiel. Voorkomen is beter dan ‘genezen’ dus!


Dit systeem van schakelen is niet nieuw natuurlijk, de Limit, 20”Quest en Mango gebruiken al jaren een soortgelijk aangepast systeem om de tussenas te schakelen.
Nieuw aan mijn derailleur is de uitvoering direkt aan een standaard PE-mantelbuisje (met 15mm clickzadels uit de loodgieterij).
Deze vrijhangende mantelbuis kan over de hele lengte uit een stuk tot vooraan de fiets komen nu, ook bij een ligfiets, trike of velomobiel.

Ik gebruikte een al eerder gecustomiste P450 SR Suntour derailleur die ik nog heb van ’n Thys 220.
Deze was door Derk Thijs al voor zijn pré-CVT staaldraad schakelsysteem aangepast.

Om het ook in de praktijk te proberen heb ik gelijk met m’n gele krantentassen achterop de verzameling statiegeldflessen er mee weggebracht.
Ik merk weinig verschil in schakelen met deze constructie en een gewone derailleur!


Wel pakt hij het kleinste (8ste)tandje nog niet mee door de vrij hoge bouw van de zadels: Maar aangezien de linkerband zacht is (en blijft) en ik glaswerk afkomstig uit verschillende supermarkten meedroeg heb ik deze nog niet gemist…

Mijn ‘angst’ was eerder dat de grootste krans het probleem zou vormen door de buisklemmen de spaken in te gooien. Die angst wordt dus niet bewaarheid en dat stemt me erg tevreden!

woensdag 12 januari 2011

Wat er gezegd wordt (3)

Ik geef toe, het is me weer gelukt! In negatieve zin dan.
Ik was nog met het ketting terugschakelprojekt bezig op de trike maar ben daar door ombouwwerk aan de FAW niet mee doorgegaan.
Hoewel het achterwiel zich goed gehouden heeft -pas aan het eind vd Kniepertjestocht begon de mindere stroomlijn me wat parten te spelen- zijn de cassettekransen die ik nu heb niet groot genoeg (28 zouden 34 moeten vervangen…)om redelijkerwijze de trekkerhellingen op m’n werk mee te kunnen bestijgen. En ik werk op de 2'etage.
Terwijl de kleinere schakelstapjes me wel stukken beter bevallen. Ik zal dan ook een tweede kleiner voorblad moeten gaan gebruiken behalve de naafversnelling.
De enige manier om op 28 versnellingen uit te komen ipv 14 (wat waarschijnlijk voor de meeste Alleweders al een hele luxe is…).

Misschien valt het op, misschien niet, ik heb al een hele tijd geen “ Wat er gezegd wordt“ meer geschreven.
Ik blog dan ook behoorlijk wat minder omdat ik hoop dat er zo ook nog iets nieuws uit m’n handen komt.

Gisteren moest ik even telefonisch checken of ‘De metaalwinkel’ in Amsterdam ZO idd zoals op een modelbouwforum te lezen was dunwandig aluminium verkoopt en niet moeilijk doet over de afname van kleine lengtes daarvan.
Het gaat om een stukje 30-27mm, dus wanddikte 1,5 voor het maken van de derailleurophanging in de FAW.
“Ja dat hebben we liggen hoor, hoeveel heeft u nodig?” ik: “Nou alleen maar 40-50cm eigenlijk…” . “ Moet je me daarvoor wakker maken?!”.
Nou ben ik wel wat gewend van mijn stadsgenoten maar dat vond ik dan toch wel opmerkelijk!
Ik met de Thys naar de Lemelenbergersepapweg (met waypoint op de garmin) maar beroerd te vinden zeg!
Toch ben ik er in meerdere opzichten beter van geworden. Niet alleeen heb ik weer even geroetst wat ik vandaag naar het werk wil gaan herhalen, regen of niet, maar bovendien heb ik 5 rvs baantjes laten knippen om de Thys boegsprieten weer mee te redden.
Ik mocht de Revolver zelfs even de zaak in rijden van de jongens om de roetsbanen op te meten. Trouwens de eerste keer dat ik over deze fiets hoorde “Oh, is dat nu alles?” . Ze hadden bij mijn beschrijving ‘roeimachine’ waarschijnlijk iets nog veel groters verwacht.
Uiteindelijk stopten ze de uiterst smalle en dunne strips van 72cm in de speciaal voor mij afgekorte alu derailleurbevestigingsbuis,om de met zorg gewalste stukken zo recht mogelijk te houden. Om ze door mij te laten wegstoppen in…mijn bananentassen! Hier lachen ja;-)dat deden zij ook.

En over die zgan 2de hands tassen heb ik evenmin geschreven. Dat ik die via marktplaats op de kop tikte. Vlakbij mijn oude woning in de Pijp waar ik 17 jaar gewoond heb.
De -inmiddels gestolen- ligfiets van de eigenaresse op een bovenwoning van de Rustenburgerstraat is mij daar nooit opgevallen op straat, howcome?
Met een wat zure mond antwoordde de vrijer van het het meisje “Nee die stond bij Zijwind”.
Bij E. in de winkel dus die kennelijk dus ook als fietsenstalling in gebruik is. E. mijn voormalig buurmeisje!
Ja en ik weet ook wel dat die lesbisch is, potato cutter, this is Amsterdam. Maar ik heb nooit zo’n geïnteresseerd buurvrouwtje gehad, in de fietsen ja, maar ook erg veel met haar afgelachen!
De –merk- ligfiets was gestolen toen zij hem onder ‘toeziend’ oog van een camera (en op slot) in een parkeergarage had neergezet.Jammer dat de bewakingscamera niet was aangesloten. En ze had nu geen zin meer om ooit nog een andere ligfiets te kopen.

Helaas heb ik alleen de vriend gesproken…

zondag 9 januari 2011

ultrasoon kettingreinigen

Omdat de aandrijfketting van de Alleweder door pekel en modder stinkend smerig was geworden heb ik deze eens ‘ultrasoon’ gereinigd.
De (on)mogelijkheden van zo’n apparaat fascineren me al sinds ik nog CV- en sanitairmonteur was en dus kon ik de verleiding niet weerstaan toen deze bij de Lidl te koop stonden onlangs.
Een uitgekiende marketing dus waar ik doorgaans bedenk dat ik zoiets eigenlijk liever 2dehands aanschaf. Dan zou dat misschien ook wat goedkoper geweest zijn dan de 22 euro!
“voor grondige reiniging door ultrasone energiegolven ideaal voor o.a. munten, brillen, sieraden en gebit ook geschikt voor het reinigen van cd's en dvd's incl. kunststoffen mandje, horlogehouder en met cd-/dvd-houder


In de gebruiksaanwijzing wordt slechts gerept van water met eventueel een reinigingsmiddel. Het resultaat van een pion-cassette hierin getrild vond ik niet overtuigend: Hooguit de tandjes glommen er wat door maar meer naar binnen zat nog vet met vuil, dat dus niet eens opgelost was…
Het resultaat dat ik kreeg door ’t toesteletje direkt onder de FAW te plaatsen voor ’n proef-trillingkje in lampenolie had al gelijk een beter resultaat! Zowaar begon de ketting weer te glimmen..
Hierdoor aangemoedigd heb ik de sluitschakel losgemaakt en het ‘edelmetalen reservoir’ verder opgevuld met lampenolie. Lampenolie omdat het vet oplost maar niet extreem brandgevaarlijk en of vluchtig is (“’t stinkt niet”).
De ketting past er in z’n geheel in waarbij ik een waterpomptang gebruikte om alles onder te draperen.
Na het reinigen heb ik de ketting in de tuin in een kartonnen doosje opgevangen en afgedroogd.
Om de ketting weer te smeren heb ik het bakje met carterolie gevuld en de ketting hierin ge-ultrasoniseerd. De olie kan zo nmm makkelijker tot in de asjes vd schakels doordringen.


Die was hierna weer soepel als een aal!

Ook warmt de vloeistof door de vibraties wat op.
In de handleiding wordt gewaarschuwd niet je vingers aan het trillende medium bloot te stellen. Dat zou de huid en botten kunnen beschadigen.
Ik wil daar nog aan toevoegen dat het waarschijnlijk verstandig is bij aanraking met motorolie (latex) handschoenen te gebruiken. Je huid kan toevoegingen doorlaten die toxisch kunnen zijn.




vrijdag 7 januari 2011

Quantum Mickanica

Omdat nu ook de nachttemperaturen eindelijk weer wat gestegen zijn meende ik mijn kans schoon te zien de (ongepimpte) bankdrukfiets weer eens in te zetten voor de body-shape. Alles is bij mij dan ook puur natuur!
De digitale temperatuur- en tijdklok in Amstelveen gaf idd +1 graad aan.


Juist toen ik me bedacht dat die bij de Rai dan zeker wel op +2 gestaan moet hebben (A’dam is gebouwd op palen) ging ik alsnog onderuit!
Ter hoogte van het gemeentehuis moest ik links het fietspad opdraaien om naast het spoorlijntje te blijven rijden richting BOVENkerk (dat om onbegrijpelijke redenen BENEDEN de Hoofdstad ligt). Net in die bocht waren dus nog wel degelijk ijskristallen te vinden!
Het pleit voor de Thys/Berger/Leemans constructie dat er geen schade aan m’n fiets was. En ook ikzelf heb geen botbreuken te betreuren dit keer. Maar toch wel schrikken….

Om niet door de tuin te hoeven ‘sochtends vroeg in alle donkerte pleeg ik de omgebouwde roets vantevoren al in de huiskamer klaar te zetten.
Met een achterwaartse beweging weet ik dan door de keukendeur het deurgat (of eigenlijk; gaten) te vinden richting voorgevel, langs de Alleweder om.

Daarbij heb ik een prettige eigenschap bij de uitontwikkelde fitnessmachine ontdekt die het achterwaarts manouvreren vergemakkelijkt.
Zoals iedere roetser wel weet kun je een Thys maar achteruit rijden tot de voetenslede de balhoofdsbuis raakt.
Daarna moet je het achterwiel optrekken.
Ik moet dat ook maar slechts kortstondig want er doet zich dan een buitengewoon fenomeen voor: De voetenslede kruipt tegen de zwaartekracht in terug naar zijn uitgangspositie !




Omdat de meeste van u slechts (lig)fiets en of velomobiel-GEBRUIKERS zijn en niet zozeer ontwikkelaars zal ik u niet vermoeien met de uitleg van dit verschijnsel.

Toch kon ik op het Kniepertjes-treffen al verontwaardiging beluisteren over het optreden van een Amerikaanse mevrouw die –bij gebrek aan waarschuwing daarvoor- haar kat in de magnetron te drogen had gezet…

Keulen en Aken zijn immers ook niet op één dag gebouwd?

maandag 3 januari 2011

De Kniepertjestocht

De eerste fietstocht van het jaar. Ook een manier om het wederom missen van de Oliebollentocht te verzoeten. Kees en Marian kennende wist ik dat het met de zoetigheid ook wel goed zou komen. En daar ben ik niet in teleurgesteld.
Ik herinner me de goede sfeer ook van het Velomobieltreffen nog goed dus ik wilde graag weer eens in het gezelschap van de N-H velomobielisten verkeren.
Ook als zij roei- of ligfietsers zouden zijn geweest trouwens, om het even.
Wat zeker niet wil zeggen dat we hetzelfde denken over alles.

Maar ook dat vind ik o.k. want dan heb je tenminste nog iets om je druk over te maken!
Zeg nu zelf, wat is er leuker om de Iphone van een ander af te kraken die je je zelf niet permitteren kan? ’t Ding waar je geen randapparatuur zoals usb-sticks op kan aansluiten heeft “me eigenlijk nog steeds iets te veel mogelijkheden en ook is 'ie me nog iets te snel" (-Vrij naar Erik van Muiswinkel trouwens).
Dat dit element van gezeligheid in huize van Hattum van twee kanten komt bleek ook nog uit de aanwezigheid van Martje en Ivonne de Muis.
Zij reden de tocht niet mee maar ik kon ze toch even sneekpeeken op de stoep.










Zoals vaker bij de aanloop van fietstochten leek me mijn allewederke voor verbetering vatbaar. Zo ook dit keer en heb ik de oude 2X6 Sachs Maillard naaf voor een 'echte' door mij gemodificeerde 3X7 vervangen.
Waardoor ik niet alleen 2 versnellingen meer krijg maar die door de overspring kransjes ook veel lichter schakelen.
Met de Maillard pion (waar geen tandwielen meer voor gemaakt worden) gebeurde het me niet zelden dat een voet van de trapper schoot van de bruuske pedaal ' terugslag' bij het schakelen met m'n achterderailleur!
Behalve het opnieuw inspaken van een wiel betekende dit wel dat ik de bediening van de naaf-stift nu aan de tandwielkant moest ophangen ipv links (wat mijn voorkeur heeft). Een hoop gedoe en tijdrovend…
Het zal door al het gesleutel en gevis naar kabels geweest zijn dat ik dit keer feitelijk met te weinig spullen van huis gegaan ben richting Heerhugowaard.
Zoals droge reserve kleding maar ook een reserve buitenband waar ik na een tweede lekke band (op de brug van Purmerend naar de Beemster) in het loopvlak toch wel grote behoefte aan voelde.
Na de buitendband dit keer letterlijk binnenste buiten te keren vond ik dan toch het ingereden glasfragment van een groene soort. Dat me al op de helft van m’n binnenbanden-voorraad had gezet.
Ook hierna was het leed nog niet geleden want het resterende opblaasrubber paste eigenlijk niet in de smalle 32mm 'sneeuwvoorbanden'. Die ik bwv experiment voor naar het werk als voorbanden gemonteerd had toen de sneeuw nog vijand nr. 1 was.
Dat resulteerde concreet in een eierende wielervaring. Die me enkele kilometers verderop een klapband zou opleveren!

Met de laatste binnenband maar eigenlijk moreel volkomen gebroken bereikte ik dan eindelijk om 11:15 op aanwijzing van de Garmin de veilige baken, Heerhugowaard! Hoe slechts 45 km er in kunnen hakken…
Als het niet door de actieve en materiële hulp van kees was geweest had ik eigenlijk de vijftig kilometer niet eens mee kunnen knieperen laat staan in one piece terug kunnen komen naar Amsterdam.
Tijdens de Kniepertjestocht maakten we een koffiestop bij familie van Pé Komen, erg welkom.


En niet te vergeten na de tocht Marian. Die mijn handenwarmers in de keuken met kokend water op haar archaïsch kook-machien weer gangbaar wist te maken.
Maar me ook nog ' kevlar' racefietshandschoentjes meegaf (ipv " iets voor in de tuin is ook goed hoor!"). En een fleece-hemd!

Dankzij Kees kan ik nu eens ruiken aan het ‘kale genot’ dat de Kojak-band u pleegt te verschaffen. Maar welk genoegen ik nooit eerder tevoren had mogen smaken. Compleet met binnenbanden (en…Frans ventiel).

Zo beschoeid en opgekalefaterd kon ik de stijd in de duisternis tenminste weer aanvatten!
Oh ja, ipv door naar de hoofdstad te rijden besloot ik 20km Noorderlijker bij m'n moeder te overnachten. Het nadeel van een trainingsbroek met een lange onderbroek eronder is namelijk dat het tussen je liezen schrijnt.
Daar zouden eigenlijk ook een soort pampers in moeten zoals de fietsbroeken van de Lidl maar dan met beter ventilerende eigenschappen voor je huid !